نمود طبیعت در لالایی ها ی هرمزگان

لالایی نجوای مهرانگیز والدین است برای آرامش بخشیدن به کودک در هنگامه­ ی خواب؛ نجوایی که مادران در آن بیشتر هنرنمایی کرده و هنرشان مورد قبول مخاطب (کودک) قرار گرفته است. بر همین اساس، این هنر به نام مادران ثبت می­ شود و خود از موضوعی پر اصالت پرده بر می­ دارد؛ و آن اهمیت نقش مادران در تربیت کودکان و تأثیر گذاری عاطفی بر آنها است.  سال­ها تحقیق نشان می دهد که موسیقی و کلمات ملایم، آرام و منظم مانند لالایی، با تحریک امواج دلتا در مغز، ذهن را آرام می­ سازد و موجب خواب رفتن می­ شود. لالایی ها، جزء اوّلین و ابتدائی­ ترین اشکال شعر غیر رسمی یا افواهی کودکان محسوب می شود و قدمتی برابر با نخستین اشعار فارسی دارد؛ و جزء ادبیاتِ فولکلوریک به شمار می رود.  لالایی­ یکی از گونه­ های ادبیات شفاهی است که در شکل­ گیری گفتمان عامیانه و فولکلور جوامع تأثیر زیادی دارد. ﻻﻻﻳﻲ­ها ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﻴﻤﺎن آﻫﻨﮕﻴﻦ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ­ای اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎدر و ﻛﻮدک ﺑﺴﺘﻪ می­ شود و آرزوﻫﺎی مادر را ﺑﻲ­ ﺗﺸﻮﻳﺶ و ﺳﺎده ﺑﻴﺎن ﻣﻲ­کند. لالایی­ ها از گذشته­ های دور، در ادبیّات شفاهی هرمزگان رایج بوده، سینه به سینه بازگو شده تا به زمان حال رسیده است. هدف از نگارش این مقاله آشنایی با لالایی­ های خطّه­ ی جنوب و بررسی نمودهای طبیعت در آنها است.